tasmasız köpekler.

Treni saniyelerle kaçırmış ve bir yenisini beklemeye başlamıştık. Son kez birlikte bir şey yaptığımızın ikimiz de farkındaydık ama bunu kendimize bile itiraf etmekten kaçınıyorduk. Belki de bu yüzden ikimizin de dileği zamanın durması ve uzun süre yeniden başlamamasıydı. Tüm dileğimiz buydu. Çünkü kopmuştuk. Çünkü ancak koparak ayrılabilecek kadar bağlıydık birbirimize ve bunu isteyecek kadar da nefret doluyduk. Nefret edebilecek kadar aşık, geriye dönemeyecek kadar korkak ama ayrı yollara gidecek kadar da cesurduk. Ne yaptığını bilmeyen ama yaptığı şeyden bir an bile tereddüt etmeyen insanların hevessiz cesareti vardı üzerimizde. Birbirimize, hayatlarımızı çürütecek kadar parazittik. Defalarca kez daha bunu yapabilirdik üstelik ve hiçbirinde de pişman olmazdık. Ama yapmayacaktık, yapmamamız gerektiğinin farkındaydık. Bize tek gereken birbirimizin yakasından düşmek ve bir daha da karşılaşmamaktı. Başkalarının hayatını karartmalıydık, her seferinde güzel bir şeyler yaşayabilme umuduyla yapmalıydık bunu. Bundan sonra neye ihtiyaç duyduğumuzun biliyorduk, makul şeylerdi bunlar, makul amaçları olan makul insanlardık çünkü. Birkaç hayal, bir miktar karamsarlık ve umutla geriye dönüp baktığımızda görebileceğimiz birkaç çürük hatıra yetecekti bize; bir dal sigara ve bir köpük biranın yanında.

“Gebze yönüne gidecek olan tren dördüncü perondan yirmi iki on beşte kalkacaktır.”

Ayrılığın anonsuydu bu. Tutarlı ve tutarlı olan her şey kadar da soğuk bir sesti. Bize yakışmıyordu böylesi ama seçeneksizdik. Onu kendime doğru çevirip son bir kez öptüğümde, bunu dudaklarını ıslatamayacak kadar isteksizce yaptığımı fark ettim. Saat yirmi iki on beşi gösterirken, çoktan yeni hayatlarımıza, ayrı vagonlarda yol almaya başlamıştık.

Onu bir daha görmedim.