masallar ve yalanlar.

Bir çocuk. Yalnız. Yalnızlığının doğurduğu çaresizliğiyle bir başına boğuşacak kadar. Loş bir ışığın altında, gözlerini sözcüklerine çevirmiş ve bir saniye sonrasından habersiz; ruhunun çığlığını cümlelerine boşaltıp, onların sesine kulak tıkayabilecek kadar da bencil.

“Ruhumun kolay alev aldığını unutmuş olmalısın. İkimizi de yakman için, içime ufak bir kıvılcım bırakman yeterliydi.”

Bir çocuk. Hiç büyümeyecek bir çocuk, ama ruhunun masumiyetini henüz doğmadan kaybetmiş ve hiçbir zaman iyilikle yüzleşemeyecek; başlamadan kaybetmiş ve işin kötüsü bunun farkında, ama kazanmaya dair hiçbir amacı ya da umudu kalmamış, çürümüş, çoktan ölmüş, bir çocuk. Bir ceset. Belki bir hayvan.

“Ben yanlış yapardım güzel kadın, ama sen doğrusunu anlardın.”

Bir çocuk. Kederli. Nedenini bilip, çözemeyecek kadar da korkak. Hemen herkesten ve her şeyden korkabilecek kadar korkak; hele ki kendisinden ve yüzleşemeyeceği pişmanlıklarından. Kendisi? Belki de en büyük trajedisi, bu hayatta kendisine “ben” demesi.

“Sonunda “keşke hiç başlamasaydı.” diyeceğimi iyi biliyordum. Ama benim için önemli olan, en başında “sonsuza dek süsün.” diyebilmekti.”

Bir çocuk. Hiç var olmamış ve hayatının sonuna dek hemen her gün birilerince yok olmakla cezalandırılmış. En önemlisi sevdiklerince. Çocukça; kaybettiklerini tekrar kazanabileceğini düşünüyor ve ben şimdi ona hiç kazanamadığını hatırlatacağım. Bana inanmayacak.

“Sen masumiyet, ben kötülük.”

Hayır çocuk, hayır. Kötülük karşında duruyor ve sen sadece bir aynasın. Sen hiç sevilmemiş olan ve karşındakine görmek istediğini gösterdikçe başı okşanan bir zavallısın. Sen hiç sevilmedin ve hiçbir zaman da sevilmeyeceksin çocuk.

“Ben sana aşıktım, sen de bana. Peki mesele neydi? Bunu birilerine söylemiş olmam mı? Pekâlâ, perdeler kapansın.”

Şimdi bana inanmayacaksın, ama söylemek zorundayım. Seni hiç sevmediler çocuk. Hiç. İnanma, bunu beklemiyorum senden. Sen hayal etmeye devam et, nasıl olsa hiçbiri gerçekleşmeyecek.

“Benden seni unutmamı bekliyorsun. Peki, sen tanıştığımız anı yok edebiliyor musun? Sorunlu bir orospu çocuğuyum belki; ama ben seni, kimsenin seni sevmediği ve sevemeyeceği kadar çok sevdim beyinsiz karı. Unutmuyorum ulan.”