Nerede ne kadar sevilesi insan varsa, hepsi zamanında başkaları tarafından sevilmiş. Ortada sevilecek insan yok amına koyayım.
O değil de "Neden beni fark etmiyor, ben bu kadar silik bir bok muyum?" gibi sorularla aklımı tüketirken bunu fark ettim bir anda. Hep kapılmış sağlam yürekli insanlar...
Artık gözümü açtım, çevremdekilere bakarken öncelikle "Neden daha önce bir başkası tarafından tercih edilmediğine" ya da "Neden böyle yalnız kaldığına" bakıyorum.
Ve biliyorum ki iyi bir bok olsaydı, bana kadar onlarca kişide alırdı soluğu, asla bana bırakmazlardı. Kötü, çok kötü... Ama böyle...
Hayatın sırrına erişmiş kadar mutlu oluyor insan bu gerçeği kabullendiğinde gerçekten. Artık ben de tüm insanlara öyle bakıyorum. Bir yerlerde bir çürüğü var ki bana kaldı.Bu zamanda.
YanıtlaSilaynen çürük ve kokuşmuşlar...
YanıtlaSil