Keşke

Aslında çok pis unuturum da seni unutmama yardımcı olmuyorsun. Unutamadığım diğer şeylerin özelliklerini bile bu denli net olarak unutabilmişken hem de…

Şu an baş başa bir şeylere güldüğümüz yerdeyim, sadece bazı eşyalara dokunmak bile ağzıma sıçmaya yetiyor. “Keşke gülmeseydik” desem bile ağlamaklı bir şekilde kararlı kararsız etrafa sigara küllerini saçıyorum.

“Ben bu şekilde boktan hissedebilirim, bir zaman sonra; sen hissedemediklerine yan.” desem, yine beni arabesk davranmakla suçlayacaksın biliyorum. Ne fark eder ki? Bu zamanları yaşadıktan sonra ne fark eder?

Ve şimdi diğer sigara geçiyorum. Seni atlayarak, satır arasına iliştirilmiş hatırlatma yazısı gibiyiz. Bir kez okuyunca diğerlerini unutarak…