hiçler acısı.

Tanrı, doğanın babasıydı. Bir gün sarhoş oldu ve doğa ile sevişti. Çocukları oldu. Adını insan koydular. İnsan hastaydı. Hiç iyileşemeyecek kadar. Ve sakattı da. Ölemeyecek kadar sakattı. Aynı zamanda idraksızdı. Ölümsüz olduğunu göremeyecek kadar. Ve tüm bunları unutup, hatta unuttuğunu da unutup, kendisini insanlığın geri kalanına ve tanrıya eş değer tuttu. Ne olduğunu bilse yaptığından utanırdı belki. Ama yanlış değildi, çünkü denkti. Çünkü bir insan geriye kalan her şeye denkti. Çünkü geriye kalan her şey koca bir hiçti. Çünkü.