Yabancılarla konuşmamı istemezdi annem, babam uzak durmamı tembihlerdi. Çocuktum ben, bana korkutucu hikayeler anlatıldı; kaçırmalar, kol-bacak kesmeler, dilendirmeler. Yabancılardan çekinirdim, o zamanlar.
Yaş 21, yabancılardan çekiniyorum hâlâ. Ara sıra, çekinmekten öteye geçtiği oluyor. Kısmi bir paranoya, belki biraz daha fazlası. Yürürken karşıdan gelen insanların yüzlerini süzüyorum, güven arıyorum. Arkamdan gelenleri hızlı adımlarla devre dışı bırakmaya çalışıyorum. Kalabalıktan kaçsam da, kalabalığa sığınıyorum güvende hissetmek için. Karanlık ve loş aydınlatmaya sahip sokaklarda yürümekten korkuyorum.
İnsan bilmediğinden korkar, derler; yabancıların belirsizliğinden korkuyorum. Yabancılardan korkuyorum; özellikle, zihnimi işgal eden düşüncelerden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder