Yokluğa Serenat

Sana o hiç vermediğim sözü tutamadım anne,

ben doğru bir adam olamadım.

Kirlendim, öyle kaldım.

Yoruldum, çok hastalandım.

Yanlış yollarda, yanlış insanlarla yürümeyi meziyet sandım;

korktum, bıktım ama yılmadım.

Ne uğruna? Ah anne, lütfen kızma bana,

ben nihayetinde bir çocuğum,

dalgaların ortasında kalmış limansız bir korkağım.

Kayboluyorum, her gün biraz daha eriyorum;

hayatın bu garip işleyişinde,

kendi işlevsizliğime takıyorum,

orada öylece kalıyorum.

Masa başında tüketiyorum dostlarımı

ve aşklarımı, en anlamsız diplomasilerde çürütüyorum.

Bunları dert ettiğimi söyleyemem,

inanmayacaksın ama hâlimden memnunum.

Hayallerimi elediğim süzgeçteyim şimdi,

gidiyorum,

gittikçe azalıyorum,

azaldıkça yitiyorum,

yittikçe bitiyorum.

Bitmek dert değil de anne,

ne zaman bir gemi görsem ufukta,

aklıma düşüyorsun ya, ben orada ölüyorum.